Чалавек — абаронца бездомных жывёл

Чалавек, которого звали Сяргей, жыў у маленькім гарадку, дзе ўсе ведалі адзін аднаго. Аднак быў адзін аспект яго жыцця, які выдзяляў яго сярод іншых жыхароў: ён быў абаронцам бездомных жывёл. Усе ў горадзе ведалі, што калі яны знойдуць заблукалае шчанё ці пакінутую котку, першым чалавекам, якому яны патэлефануюць, будзе Сяргей.

Сяргей працаваў у мясцовай бібліятэцы, але сапраўдную сваю задачу ён бачыў ў дапамозе жывёлам. Штодня пасля працы ён з перстам, поўным ежы і лекаў, ішоў па вулачках гарадка ў пошуках тых, хто патрэбаваў яго дапамогі. Ён ведаў усе закоулкі, дзе маглі хавацца бездомныя жывёлы. Ён часта сустракаў старых сяброў, якіх выратаваў і знайшоў для іх новыя сем'і, а таксама новых "падапечных", якія баяліся і не давяралі людзям.

Сацыяльныя сеткі і гарадскія газеты часта публікавалі гісторыі пра яго гераічныя учынкі. Людзі прысылалі яму лісты і падзякі, а таксама еду і медыкаменты для яго "падапечных". Дзеці ў школах малявалі малюнкі з яго абліччам разам з шчанюкамі і коткамі, а мясцовыя мастакі рабілі фатаграфіі і стваралі скульптуры ў яго гонар.

Аднойчы, калі надвор'е было асабліва ветранае і халоднае, Сяргей знайшоў маленькага шчаня ў старым забута ўтылю. Гэта быў маленькі чорны сабака з вялікімі, сумнымі вачыма. Сяргей падабраў яго, сагрэў і прынёс дахаты. Гэта шчанё стала яго верным сябрам і суразмоўцам на многія гады. Са падтрымкай гарадскіх улад і мясцовых жыхароў, у гарадку быў адкрыты прытулак для жывёл на чале з Сяргеем, дзе кожнае шчанё, кожная котка маглі знайсці свой дом і клопат.

Жыццё Сяргея было напоўнена любоўю і пяшчотай да жывёл, і тая любоў вярталася яму ўдвойчы. Горад рос і змяняўся, але адно заставалася нязменным: вернасць і адданасць гэтага чалавека да людзей, якія не могуць выказаць удзячнасць словамі, але робяць гэта па-іншаму - праз давер, ласку і вернае сяброўства.